اعتیاد ما به ظروف یکبار مصرف گیاهی نیز تأثیرات منفی بر آب و هوا دارد. یک گزارش اخیر نشان داد که تولید پلاستیک به انتشار گازهای گلخانه ای گرمایش سیاره در هر نقطه از چرخه زندگی کمک می کند.
فرآیند حفاری برای مواد منشا پلاستیک، نفت و گاز، منجر به نشت متان و شعله‌ور شدن آن می‌شود و اغلب با پاک‌سازی جنگل‌ها و تالاب‌ها ترکیب می‌شود که در غیر این صورت کربن را جدا می‌کردند.
پالایشگاه هایی که در آن نفت خام به پلاستیک تبدیل می شود، یکی از پرمصرف ترین صنایع گازهای گلخانه ای در بخش تولید را تشکیل می دهند.
مولکول‌های اتان را که جزء گاز طبیعی است، می‌شکنند و به اجزای شیمیایی محصولات پلاستیکی می‌شکنند انرژی بر و بسیار آلوده‌کننده هستند.
در سال 2015، تنها 24 مورد از این کارخانه های کراکر اتان در ایالات متحده دارای خروجی کربن 3.8 میلیون وسیله نقلیه مسافربری بودند.
رونق اخیر فرکینگ که منجر به مازاد نفت شد، به افزایش بعدی کارخانه های کراکر نیز دامن زد این خبر بدی برای اهداف کاهش کربن ما است: اگر تولید پلاستیک بی‌وقفه ادامه یابد، انتشار گازهای گلخانه‌ای آن می‌تواند تا سال 2030 به 1.34 گیگاتن در سال برسد.
آلودگی پلاستیک چه در اقیانوس‌های ما، چه در سواحل ما روی هم انباشته شده باشد یا در بحران آب و هوایی ما نقش داشته باشد ابتدا بر جوامع آسیب‌پذیر تأثیر می‌گذارد.
حتی اگر پلاستیک به اقیانوس ختم نشود، پلاستیک بازیافتی اغلب برای پردازش از کشورهای با درآمد بالا به کشورهای در حال توسعه صادر می شود.
اما حجم انبوه زباله‌های پلاستیکی جوامع را تا زمانی که زیر هزاران تن زباله پلاستیکی غرق می‌شوند غرق می‌کند این مورد به ویژه در آسیای جنوب شرقی، که شروع به واردات بیشتر پلاستیکی که قبلاً برای بازیافت به چین می رفت، وارد می کند.
زباله‌ها نه تنها خود زمین را از بین می‌برند بلکه وقتی پلاستیک سوزانده می‌شود مانند پلاستیک غیرقابل بازیافت در برخی از تأسیسات غیرقانونی، بخارات سمی آن به‌سرعت به خطری برای سلامتی ساکنان تبدیل می‌شود که منجر به همه چیز از بثورات پوستی گرفته تا سرطان می‌شود.
در مورد بسیاری از بحران‌های زیست‌محیطی چنین است بدترین تأثیرات به جوامع پربار با کمترین منابع برای مقابله وارد می‌شود.
